مدح و مرثیۀ امام جعفر صادق علیه‌السلام
ما بی‌وجـود لـطف تو مـذهـب نداشـتیم در دین و علم، این همه منصب نداشتیم نـورت اگر نـبود به جـز شب نداشـتـیم ذکر حـسـین جان به روی لب نداشـتیم آری اگر که شیعه بپا هست و عاشق است از قالَ باقر است؛ از این قالَ صادق است با گـوشـۀ نـگـاه تـو زائــر درسـت شـد با روضه‌خـوانی تو شعـائر درست شد از ذوق توست این همه شاعر درست شد از قـطره‌ای ز علم تو جابر درست شد هرکس بدون توست، به محشر معطل است توحـیـد ما طـفـیـلی درس مفـضل است شاگـرد تو اگر چه که چندین هزار بود از آن‌هـمه چـقـدر بـرای تـو یـار بـود؟ دردت یکی نـبـود، غـمت بی‌شمار بود مثل عـلی هـمیشه به چشم تو خـار بود پس چـاره‌ای به غیر صبـوری نداشتی بیش از سه چار شیعـه تـنوری نداشتی در کوچه نیست پوشش و عمامه بر سرت آتـش گـرفـتـه اسـت دری در بـرابـرت امـا نـبـود پـشـت در خـانـه هــمـسـرت پـیچـیـده است نـاله «ای وای مادر»ت این حال و روز و صحنه برای تو آشناست در کوچه پابـرهنه... برای تو آشناست در کوچه دست‌بسته؛ علی بود و فاطمه تنها، غریب، خسته؛ علی بود و فاطمه در بین خون نشسته؛ علی بود و فاطمه با پهـلـویی شکسته؛ علی بود و فـاطمه آنـكه فـرشـتـه بود پی هـمـنـشـیـنـی‌اش آمـد به گـوش نـالـۀ فـضّـه خـذیـنـی‌اش رحمی اگرچه هیچ به تو دشمنت نداشت یا نـیـتـی اگر چه بجز كـشـتـنت نداشت اما ز سنگ و نیـزه نشانی تنت نداشت اما طـمـع به غـارت پیـراهـنت نداشت یک دشت زخم داشت به روی بدن حسین جان همه فـدای تو ای بی‌كـفـن حـسـین |